اثر حجم تمرین ترکیبی (مقاومتی - هوازی) بر تغییرات نوروتروفینی، درد نوروپاتی و برخی شاخص‌های عملکردی در زنان یائسه مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی

مقدمه: نوروپاتی دیابتی، از شایع­ترین و سخت­ترین عوارض دیابت است. تاکنون در زمینه اثر تمرین مقاومتی - هوازی بر نوروپاتی محیطی دیابتی مطالعات محدودی انجام شده است، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر حجم تمرین ترکیبی (مقاومتی- هوازی) بر تغییرات نوروتروفینی، درد نوروپاتی، استقامت هوازی و قدرت عملکردی پایین­تنه در زنان یائسه مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی انجام شد. روش­کار: این مطالعه کاربردی و به‌روش نیمه‌تجربی در سال 1396 بر روی 21بیمار مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی در شهرستان سبزوار انجام شد.افراد در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. تنها گروه تجربی به‌ مدت 4 ماه تمرینات ترکیبی مقاومتی- هوازی انجام دادند. سطوح سرمی نوروتروفین مشتق شده از مغز در زمان‌های قبل و پس از ماه اول، دوم، سوم و چهارم تمرین، در حالت ناشتایی به‌دست آمد. درد نوروپاتی با استفاده از مقیاس آنالوگ بصری و استقامت هوازی و قدرت عملکردی پایین­تنه به‌ترتیب با استفاده از آزمون 6 دقیقه راه رفتن ریکلی جونز و آزمون نشستن و برخاستن روی صندلی ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آنالیز واریانس اندازه‌گیری تکراری و آنوای یک‌طرفه انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی‌دار در نظر گرفته شد. یافته­ها: سطوح نوروتروفین سرمی در گروه تجربی نسبت به کنترل افزایش معنی‌داری نداشت (05/0p>). شاخص درد نسبت به گروه کنترل کاهش معنی­داری داشت (05/0>p) و به‌همراه آن استقامت هوازی و قدرت عملکردی پایین­تنه نسبت به گروه کنترل افزایش معنی­داری داشت (05/0>p). نتیجه­گیری: دو ماه تمرین ترکیبی (مقاومتی - هوازی) همراه با کاهش درد، استقامت هوازی و قدرت عملکردی پایین­تنه را تقویت می‌کند. به‌طور احتمالی برای افزایش سطح نوروتروفین سرمی باید دوره تمرین طولانی­تر از 4 ماه باشد.